Veel van haar werk, waaronder Congress of People for Peace, heeft haar innerlijke zelf weerspiegeld en is een manier geweest om zichzelf uit te drukken en haar seksualiteit en pijn symbolisch te verwoorden.
Het congres van mensen voor de vrede is een olieverfschilderij van 19 x 25 cm dat haar briljante en compromisloze gekleurde zelfportretten uitdrukte over het thema van het menselijk lichaam, identiteit en dood. Haar werk wordt geïdentificeerd als een surrealistisch schilderij, ook al leefde ze terwijl ze ontkende dat haar werk van dat soort was.
Analyse van het kunstwerk
In het jaar 1952 vierden de inwoners van Wenen dit kunstwerk en Mexicaanse kunstenaars, zoals Frida, en creëerden werken ter ere van het congres. Net als haar andere schilderijen beeldde Frida een dag- en nachtachtergrond af die een eeuwigdurende strijd tussen duisternis en licht in haar Azteekse cultuur vertegenwoordigt.
In het midden van het schilderij zit een vredesduif die de hoop vertegenwoordigt die ze in het leven heeft en sommige woorden kunnen dicht bij de wortels van de bomen worden gegraveerd en worden gezien als één met de plant, kenmerkend voor haar eerdere werken in hetzelfde jaar.
In dit stuk, geïnspireerd door de aard van Mexicaanse artefacten, zorgde de populaire cultuur van het land ervoor dat ze een naïeve volksstijl van kunst gebruikte om haar innerlijke zelfidentiteit, geslacht, ras, klasse en postkolonialisme in de Mexicaanse samenleving te verkennen.
Haar schilderij heeft een gemengd realisme met fantasie en solide autobiografische elementen.
Algemene informatie over het schilderij
Frida schilderde enkele van haar laatste stukken terwijl ze bedlegerig was en zwak van alle zware medicijnen en pijnstillers tegen het einde van haar leven. Als gevolg hiervan kwam de kwaliteit van haar laatste schilderijen sterk in het gedrang. Dit schilderij heeft, naast andere die ze in deze periode maakte, levendige tekortkomingen, zoals het ontbreken van precieze penseelstreken en details.
Het is duidelijk dat ze tegen haar laatste dag nog steeds een diepe passie voor haar werk had, gezien het unieke karakter van dit schilderij en hoeveel hoop ze had om ondanks haar langzame overlijden nieuwe schilderijen tot leven te brengen. Door haar werk inspireerde ze veel meer schilders om toegewijd te blijven aan de kunstcultuur, en ondanks de ontberingen die met hun levenslasten gepaard gaan, zouden ze zich moeten houden aan het uitdrukken van zichzelf op zo'n mooie manier. Terwijl haar ongelooflijke werk nieuwe schilders blijft inspireren.
