Geschilderd in 1954 na complicaties van een geamputeerd been, koos ze ervoor om watermeloenen te schilderen vanwege hun betekenis voor de Dia de los Muertos (Dag van de Doden) in Mexico.
Het schilderij zit vol met levendige kleuren en toont watermeloenen in stillevens in verschillende gesneden vormen, waaronder heel, in tweeën gesneden, in een kwart gesneden en in een bloemachtige vorm gesneden.
De watermeloenen hebben elk verschillende tinten groen, misschien symboliserend veranderingen in rijpheid en dus ouder worden of verschillende levensfasen doorlopen.
Ondanks dat ze in 1953 een slechte gezondheid had, kon Frida dit schilderij voltooien met een levendig tafereel met een vrucht die de levendigheid van het leven symboliseert. Tijdens de Dia de los Muertos werden watermeloenen vaak gebruikt om connecties met de doden te symboliseren of door de doden te worden geconsumeerd.
Het scherpe rood contrasteert mooi met het zachtere groen en blauw dat in het schilderij is gebruikt. Door deze rode kleuren te laten zien, kon Frida een gevoel van leven uitstralen vanuit de watermeloenen, wat zelf contrasteert met haar slechte gezondheid en de daaropvolgende dood.
Dit soort dualisme komt veelvuldig voor in haar werken. Ze voltooide ook vele andere stillevens, waaronder veel meloenen en ander tropisch fruit.
Frida's laatste werk omvat haar kenmerkende stijl van dualisme, evenals het duidelijke en opzettelijke gebruik van heldere en levendige kleuren om de aandacht van de kijker af te bakenen van de vlakke en donkere kleuren van het belangrijkste focusgebied.
Hier lijkt het rode vruchtvlees in elke watermeloen de meeste aandacht te trekken. Acht dagen voor haar dood staat op de onderste watermeloen geschreven in het rode vruchtvlees: "VIVA LA VIDA – Coyoacán 1954 Mexico", wat in het Engels "Lang leve het leven" betekent, gevolgd door haar geboorte- en sterfplaats en de datum van de schilderen.
Haar dood was helaas behoorlijk pijnlijk. Enkele dagen voor haar dood noteerde ze in haar dagboek dat 'de uitgang vreugdevol is en ik hoop nooit meer terug te keren'. Haar overgang van het leven naar haar dood kan worden ingekapseld in de dualistische stijl die in dit schilderij wordt gebruikt.
Dit werk werd in 1954 voltooid door middel van olie op masonite. Het bevindt zich momenteel in het Frida Kahlo Museum in Mexico-Stad.
