Levenslange pijn en talloze operaties als gevolg van ernstige verwondingen opgelopen bij een gruwelijk busongeval in 1925, evenals talloze ziekten, zorgden ervoor dat Frida een groot deel van haar tijd aan bed lag.

Het stuk werd geschilderd in 1945 na haar laatste ziekteperiode, toen ze uitgemergeld en ondervoed achterbleef. Kahlo kreeg wat zij beschouwde als een 'dwangvoeding'-dieet van dikmakend gepureerd voedsel voorgeschreven, dat om de twee uur direct werd gegeven.

Het schilderij stelt een bedlegerige Kahlo voor, met tranen in haar ogen, liggend in bed in het levenloze landschap van de woestijn, 'verlicht' door zowel de maan als de zon. De zon in de Azteekse mythologie betekent mensenoffers, Kahlo heeft het gevoel alsof ze op de een of andere manier is opgeofferd.

De maan staat voor vrouwelijkheid, misschien de vrouwelijkheid die haar is afgenomen door verschillende miskramen, een ander resultaat van het wrede ongeluk in haar tienerjaren. Ze ligt onder witte ziekenhuislakens versierd met microscopisch kleine levensvormen, die de meedogenloze infecties symboliseren die haar lichaam aanvielen.

Zelfs in 'Zelfportret met doornhalsband en kolibrie, 1940, is Kahlo's uitdrukking gecomponeerd, alsof hij berustend is en de pijn tolereert.

In Without Hope lijkt echter alle hoop en verdraagzaamheid vervlogen. Haar armen zijn vastgehouden onder de lakens, waardoor ze niet in staat is haar lot te beheersen. Boven haar lichaam doemt een enorme trechter op die haar mond instroomt, een ziekelijke cocktail van vissenkoppen, druipende karkassen en ander macaber voedsel dat van bovenaf overstroomt.

De grote houten ezel die door haar vader is gebouwd om Kahlo in staat te stellen te schilderen terwijl ze bedlegerig is, is het frame geworden dat de trechter vasthoudt die haar voedt.

Bovenop de verrotte voedselstapel zit een traditionele Mexicaanse suikerschedel met Frida's naam op het voorhoofd, in overeenstemming met de Mexicaanse traditie van de Dag van de Doden om de overledenen te eren. Dit is weer een grimmige illustratie van Kahlo's hopeloze situatie. Op de achterkant van het stuk zijn de woorden gegraveerd: "Niet de minste hoop blijft voor mij ... alles beweegt in overeenstemming met wat de buik bevat."