Het portret laat Khalo zien die het land voedt door een wijnstok te verwekken, hoewel het geen wortels heeft omdat het in haar baarmoeder is geworteld.
Ook hebben de stengels van deze wijnstok geen doornen. In plaats daarvan hebben ze dertien bladloze stengels om Kahlo's verliezen te verbeelden. Kahlo had haar vader verloren, had miskramen gehad en vele operaties ondergaan om verschillende delen van haar lichaam te herstellen na het ernstige ongeluk dat ze had meegemaakt toen ze 19 jaar oud was.
Het verklaart waarom de wijnstok uit haar baarmoederloze lichaam groeit en naar de toeschouwer toe beweegt alsof wij de bron van hoop of licht zijn. Frida fixeert een onbewogen blik op de kijker in een poging de kijker te wenken om haar hachelijke situatie het hoofd te bieden.
De meeste zelfportretten van Frida zijn een uiting van pijn, emotionele frustratie en teleurstelling. In dit schilderij gebruikt ze een fantasierijke ondertoon van symboliek en visionaire kunst om haar verliezen, de dood van dierbaren en haar onvermogen om kinderen te verwekken weer te geven.
Kahlo bekritiseert haar ongelukkige toestand en portretteert haar schuldgevoel op een nogal stoutmoedige manier. Gedurende deze tijd was Frida overgegaan op de surrealistische stijl, hoewel ze een paar ideeën uit de traditionele Mexicaanse kunstvormen leent bij het maken van dit schilderij.
Voordat Kahlo Roots schilderde, werkte ze samen met Diego, haar man, om land te kopen in Pedregal, Mexico-Stad. Deze regio was grotendeels steenachtig en de Riveras hadden het pand gekocht om een tempel te bouwen voor Diego's verzameling precolumbiaanse idolen.
Het echtpaar noemde het Anahuacali en zei dat het tijdens de oorlog een thuis zou zijn voor Frida en hemzelf. Frida legt op intelligente wijze de uitgestrekte zee van droge, vulkanische aarde rond deze tempel vast.
Verwante schilderijen - Denken aan de dood
Dit stuk toont duidelijk Kahlo's gemoedstoestand toen ze Roots creëerde. Het was haar derde zelfportret dat Kahlo dat jaar maakte. In dit schilderij plaatst Frida een schedel en bot in een woestijnlandschap op haar voorhoofd om wanhoop te accentueren, maar ze sluit de ruimte ook af met een muur van bladeren om het leven te symboliseren.
In de Mexicaanse cultuur betekende de dood leven en wedergeboorte. Het laat zien dat Frida begreep dat de dood een andere weg was naar een andere vorm van leven.
